سلام نو – سرویس سیاسی: روز گذشته جمیله علم الهدی، همسر رئیس جمهور، در واکنش به دعوت مجری یک همایش که گویا همسر رئیس‌جمهور را «بانوی اول» خطاب قرار داده بود، به‌جای آنکه اصل این عنوان را نهی کند، گفت: «من تازه متوجه شدم که بنده را به‌عنوان بانوی اول معرفی کرده‌اند. لازم است توضیح دهم در ساختار جمهوری اسلامی ایران بانوی اول همسر رهبر معظم انقلاب هستند.»
در این باره ذکر چهار نکته می‌توانند باعث روشن شدن مسئله باشد.
اول: خانم علم الهدی که این روزها به خاطر عنوان «بانوی اول» مورد انتقاد برخی رسانه‌های انقلابی، اصولگرا و اصلاح‌طلب قرار گرفته بودند به جای انکار اصل این عنوان و پذیرش نقد این جایگاه را به همسر رهبر انقلاب منتسب کردند. این کار دو معنی را در ذهن می‌آورد.
اول اینکه ایشان اصل نقد را قبول ندارند و عنوان را به همسر رهبری نسبت می‌دهند تا نشان دهند اصل حرف درست است و مصداق غلط است.
دوم اینکه ایشان با این کار می‌خواهند به نوعی جلوی منتقدین – به خصوص منتقدین اصولگرا و انقلابی- را بگیرند و کاری کنند که آن‌ها به احترام رهبری و همسر ایشان سکوت یا حتی همراهی کنند!
دوم: خانم علم الهدی اگر لحظه‌ای دقت می‌کردند متوجه می‌شدند این عنوان برخواسته از ادبیات سیاسی آمریکا را به همسر کسی نسبت می‌دهند که با تاثیرات این چنینی به کل مخالف است.
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در طول رهبری خود نفر اول در صف مقاومت در برابر نفوذ چنین فرهنگی بوده‌اند و بارها از اصطلاحاتی چون «ناتوی فرهنگی» و «شبیخون فرهنگی» در توصیف نسبت فرهنگ حاکم بر جمهوری اسلامی و فرهنگ آمریکایی استفاده کرده اند. حالا خانم علم الهدی «بانوی اول» که عنوانی تماما آمریکایی است را به همسر چنین شخصی نسبت می‌دهند؟ آن هم در حالی که رهبر انقلاب به صورت کاملا خودخواسته از ورود اعضای درجه یک خانواده خود به عرصه سیاست جلوگیری کردند.
سوم: خانم علم الهدی و البته رسانه‌های علاقه‌مند به ایشان بهتر است قبل از این شبیه‌سازی‌ها کمی دقت کنند. بانوی اول آمریکا – و هرجای دیگری مثل فرانسه یا آرژانتین- جایگاهی سیاسی نیست بلکه جایگاهی اجتماعی است که شهرت آن خرج امور خیریه و البته جمع آوری هزینه تبلیغات انتخاباتی می‌شود.
این مسئله با تلاش رسانه‌های هودار خانم علم الهدی در ارائه تصویر مستقل سیاسی و علمی از ایشان سازگار نیست. ایشان یا باید زن مستقل سیاسی و علمی باشند یا جایگاه بانوی اول- غیررسمی- را بپذیرند.
چهارم: به دوستان و هواداران دولت که چنین شبیه‌سازی‌هایی را انجام می‌دهند باید یادآور شد که هر شبیه‌سازی سرانجام خیر ندارد و می‌تواند دوستی آن‌ها را تبدیل به دوستی کند که می‌خواهد مگس روی سر دوستشان را با تخته سنگ بکشند! آلمان، بریتانیا، ایتالیا و بسیاری از کشورهای دیگر در تناسب با فرهنگ و سیاست خود بانوی اول ندارند، در نتیجه این دوستان هم می‌توانند برای بزرگ کردن و مهم جلوه دادن همسر رئیس جمهور کارهای دیگری بکنند، کارهایی که در نهایت نیاز به هزینه کردن از اعتبار رهبری و خانواده ایشان نداشته باشد.
نظر شما