به گزارش سلام نو به نقل از تابناک، برخی از روحانیان که در اوایل بهمن‌ماه ۱۳۵۷ از سراسر کشور برای استقبال از امام خمینی (ره) راهی تهران شده بودند، در هفتم بهمن ۱۳۵۷ در مدرسه رفاه گردهم آمدند، آنان در اعتراض به ممانعت شاپور بختیار از ورود امام خمینی (ره) به ایران، تصمیم به تحصن در مسجد دانشگاه تهران گرفتند. این تحصن از ساعت ۹ صبح هشتم بهمن ۱۳۵۷ آغاز شد.
به گزارش »تابناک»، روزنامه کیهان آن روز در گزارشی نوشت: «تحصن با حضور چهل روحانی آغاز شد و در ادامه صدها روحانی دیگر به این تحصن پیوستند و علاوه بر روحانیون مبارز تهران، نمایندگان روحانیون مبارز شهرستان‌ها و عده‌ای از مدرسین حوزه علمیه قم نیز در این تحصن شرکت کردند. اعلام شده است که این تحصن در اعتراض به بسته شدن فرودگاه‌ها و ممانعت از ورود امام خمینی به کشور برپا شده است و تا ورود امام خمینی به کشور نیز ادامه خواهد داشت. انتخاب دانشگاه تهران برای تحصن امروز حرکت نمادین و گویایی بود که نشان می‌دهد جدایی طولانی میان حوزه و دانشگاه ناشی از علتی خارجی بود که همان دیکتاتوری و وابستگی رژیم شاه بود با حذف این دیکتاتوری از صحنه، پیوندی طبیعی میان دانشگاه و حوزه که دو نهاد علم و تقوا بود، برقرار گردید. حجت‌الاسلام سیدحسن طاهری خرم‌آبادی در خاطرات خود از تحصن روحانیون در مسجد دانشگاه تهران می‌گوید: «در میدان روحانیون نظریه تحصن در دانشگاه تهران طرفدار بیشتری داشت و بنده به اتفاق آقایان مطهری، خامنه‌ای، ربانی املشی، ربانی شیرازی و گروهی دیگر با مینی‌بوس راهی دانشگاه شدیم و اول صبح آنجا بودیم. وقتی وارد دانشگاه تهران شدیم بیست نفر از دانشجویان که از تحصن ما آگاه شده بودند در آنجا حاضر شدند؛ و آیت‌الله مطهری، روی پله‌های مسجد دانشگاه ایستادند و اعلام کردند که ما در اعتراض به دولت که از ورود امام خمینی (ره) به کشور جلوگیری کرده‌اند در اینجا متحصن شویم و در همین جا به دنیا اعلام می‌کنیم تا برطرف شدن مانع، به تحصن خود ادامه خواهیم داد.»
نظر شما