سلام نو _ سرویس گردشگری: کشور ما به دلیل شرایط خاصی که از نظر مناظر طبیعی و محیط زیست دارد، مملو را از پارک های ملی مختلف است و شما می توانید در استان های مختلف ایران پارک های ملی گوناگونی را مشاهده کنید.
یکی از جذاب ترین و فوق العاده ترین پارک های ایران که محبوبیت بسیار زیادی نیز دارد و شما می توانید گونه های زیستی و جانوری مختلف را در آن مشاهده کنید، پارک ملی بوجاق در استان گیلان است.
آشنایی با پارک ملی بوجاق
یکی از زیباترین پارک‌هایی که در شمال شرقی شهرستان رشت قرار دارد، منطقه حفاظت شده بوجاق است. این پارک نخستین پارک ملی خشکی - دریایی ایران است.
این پارک حدود ۳۲۶۰ هکتار مساحت دارد که از این مقدار ۱۶۰۰ هکتار محوطه دریایی، حدود ۱۶۰ هکتار محوطه تالابی و مابقی خشکی شامل زمین‌های ساحلی، جلگه‌ای و علفزار است.
پارک ملی بوجاق، سایت مهم پرنده‌نگری ایران، زیستگاه مهم پرندگان و آبزیان به حساب می‌آید و بیش از ۵۰ گونه آبزی، ۲۰ گونه پرنده بومی و ۲۴۸ گونه گیاهی در این منطقه شناسایی شده است.
این پارک لاگون کیاشهر و دلتای رودخانه سفیدرود را در خود جای داده و از سه تالابِ کیاشهر در شرق، بوجاق در غرب و ۲۲ بهمن در مرکز تشکیل شده است.
پارک ملی کیاشهر نیز در فاصله نزدیکی از پارک بوجاق قرار دارد.
اگر علاقمند به دیدن پرندگان هستید بهترین فصل پاییز و زمستان خواهد بود چرا که در این زمان از سال چیزی بیش از ۲۰۰ گونه پرنده مهاجر مهمان تالاب می‌شوند.
البته در فصول بهار و تابستان هم می‌توانید از سرسبزی و موجودات بومی تالاب لذت ببرید. با کمی قدم زدن، در انتهای پارک به دریا می‌رسید و می‌توانید طعم تمشک‌هایی که بوته‌های آن تقریبا همه جا به چشم می‌خورند را بچشید.
از آنجا که این پارک در بندر کیاشهر است پس از عبور از نیزارها و گذر از پل چوبی، قایق سواری در تالاب و رسیدن به دریا هم جذابیت زیادی دارد.
جالب که بدانید تنها پستاندار دریای خزر یعنی فک خزری هم در این محدوده زندگی می‌کند.
بر اساس تقسیم بندی های صورت گرفته در کشور ایران، پارک های ملی به چهار دسته مختلف تقسیم شده اند. این دسته بندی شامل موارد زیر می شود:
- پارک ملی و پناهگاه حیات وحش
- پـارک ملی و منطقه حفاظت شده
- پارک ملی و ذخیره گاه زیست کره
- پارک ملی و منطقه حفاظت شده و پناهگاه حیات وحش
پـارک ملی بوجاق جزو ذخیره گاه زیست کره به حساب می آید و در واقع به مناطقی ذخیره گاه زیست کره گفته می شوند که علاوه بر حفاظت از محیط زیست، دستاوردهای علمی مختلف را نیز در اختیار دانشمندان قرار می دهند.
حیات وحش پارک ملی بوجاق
پارک‌های ملی محدوده‌های حفاظت‌شده، نسبتا وسیع و اکوسیستم‌های بکر و دست‌نخورده‌ای از منابع طبیعی کشورها هستند و نمونه‌هایی برجسته‌ای از مظاهر طبیعی همچون جنگل، دشت، بیشه، کوهستان، ساحل، کویر، صحرا و... را در بر می‌گیرند.
دولت‌ها و نهادهای محیط زیستی برای حراست دقیق‌تر و همیشگی و ایجاد محیط امن و مناسب برای زندگی و تولیدمثل گونه‌های جانوری و گیاهی، این پهنه‌های ارزشمند را تحت عنوان پارک ملی مورد حفاظت ویژه قرار می‌دهند و تلاش می‌کنند آن را در شرایط طبیعی نگاه دارند.
پارک ملی بالاترین رده حفاظتی را در میان مناطق تحت مدیریت سازمان حفاظت محیط زیست دارد و هرگونه دخل‌وتصرف در آن ممنوع است.
اگر این پهنه‌های طبیعی درست و اصولی حمایت و حراست شوند، به‌عنوان میراثی ارزشمند در اختیار نسل‌های بعد قرار می‌گیرند.
پارک های ملی ایران یکی از گنجینه‌های طبیعی این مرز و بوم هستند و مجموعه‌ای پربار از اکوسیستم‌های متنوع و حساس را در خود جای داده‌اند.
این مناطق از نظر علمی، آموزشی، تفریحی و جذب گردشگر بسیار مورد توجه هستند.
در خرداد ماه سال ۱۳۸۱ منطقه‌ای به وسعت ۳,۲۶۰ هکتار که دهانه سفید رود (و جلگه‌ها و علفزارهای اطراف آن)، محوطه تالابی، لاگون کیاشهر و بخش‌هایی از پهنه آبی دریای خزر (تا عمق ۶ متر) را در برمی‌گیرد، باعنوان «پارک ملی بوجاق» مورد حفاظت سازمان محیط زیست قرار گرفت.
این پارک ملی ۱,۶۰۰ هکتار محوطه دریایی و ۱۶۰ هکتار محوطه تالابی دارد و باقی قسمت‌های آن را زمین‌های خشک، دشت‌های هموار با شیب ملایم، ساحل، جلگه و علفزارها پوشانده‌اند.
تالاب کیاشهر در غرب، تالاب بوجاق در شرق و تالاب ۲۲ بهمن در محدوده مرکزی پارک ملی بوجاق قرار دارند.
پارک ملی بوجاق به‌طور متوسط ۲۶ متر پایین‌تر از سطح دریای آزاد قرار دارد و از آب‌وهوای معتدل و مرطوب برخوردار است.
میانگین سالانه دما در این منطقه ۱۵٫۶ درجه سانتی‌گراد و میانگین بارندگی سالانه آن ۱۴۵٫۶ میلی‌متر است. بسترهای طبیعی پارک ملی بوجاق در تعادل اکوسیستم منطقه نقش بسزایی دارند.
پارک ملی بوجاق اثر طبیعی ملی، منطقه شکار ممنوع و منطقه حفاظت‌شده است و به‌عنوان پارک ملی خشکی-دریایی شناخته می‌شود.
قسمتی از پهنه‌های آبی این پارک ملی تحت نام «لاگون کیاشهر و دهانه سفید رود» در سال ۱۳۵۴ در کنوانسون بین‌المللی رامسر به ثبت رسیده است.
نظر شما