به گزارش سلام نو آنطور که فرادید نوشته است تناقضی در این تصویر وجود دارد. اگر انسان اینقدر کامل است، پس چرا بیماری‌های ژنتیکی و تکاملی گریبانگیر برخی انسان‌ها می‌شود؟
راز دیرینه
یکی از این تناقضات، فقدان دم در انسان است. جد مشترک انسان و میمون‌های بی‌دم، حدود ۲۵ میلیون سال پیش از میمون‌ها جدا شد و دم خود را از دست داد. راز این تغییر تاکنون ناشناخته بود.
مطالعه جدیدی که در مجله نیچر منتشر شده است، پرده از این راز برمی‌دارد. پژوهشگران با بررسی تغییرات ژنتیکی در جد انسان و میمون‌های بی‌دم، جهش منحصر به فردی را در ژن TBXT کشف کردند. این ژن، عامل دم بلند در گونه‌های دم‌دار است.
جهش در ژن TBXT، رشد دم را در جنین انسان متوقف می‌کند. این جهش، میلیون‌ها سال پیش رخ داده و به طور تصادفی در ژنوم جد انسان و میمون‌های بی‌دم ادغام شده است.
این مطالعه، نشان‌دهنده نقش عناصر پرش یا ژن‌های پرشی در تکامل انسان است. این عناصر، توالی‌های تکراری DNA هستند که می‌توانند ژنوم را تغییر دهند. جهش در ژن TBXT، مثالی از تاثیر عناصر پرش بر تکامل است.
مطالعه فقدان دم در انسان، فقط یک نمونه از تحقیقات در زمینه تکامل است. این تحقیقات، به ما در درک بهتر تاریخچه و چالش‌های انسان کمک می‌کند.
نکاتی در مورد این مطالعه:
- جهش در ژن TBXT، عامل از بین رفتن دم در نیاکان انسان است.
- این جهش، میلیون‌ها سال پیش رخ داده است.
- عناصر پرش یا ژن‌های پرشی، نقشی کلیدی در تکامل انسان ایفا می‌کنند.
- مطالعه فقدان دم در انسان، به درک بهتر تاریخچه و چالش‌های انسان کمک می‌کند.
سوالاتی که در این مطالعه مطرح می‌شوند:
- چه جهش‌های ژنتیکی دیگری در تکامل انسان نقش داشته‌اند؟
- عناصر پرش چه نقشی در سایر گونه‌ها ایفا می‌کنند؟
- مطالعات تکاملی چه درس‌هایی برای آینده بشریت دارد؟
رمزگشایی از فقدان دم در انسان
دانشمندان در مطالعه جدیدی، راز از دست دادن دم در انسان را برملا کردند. آن‌ها دو عنصر Alu را در ژن TBXT شناسایی کردند که فقط در میمون‌های بی‌دم وجود دارد. این عناصر، نقشی کلیدی در توقف رشد دم در جنین انسان ایفا می‌کنند.
ژن TBXT، مسئول تولید پروتئینی است که برای رشد دم ضروری است. جهش در این ژن، ساختار پروتئین را تغییر می‌دهد و باعث می‌شود که انسان و سایر میمون‌های بی‌دم دم نداشته باشند.
مطالعات نشان می‌دهد که این جهش حدود ۲۵ میلیون سال پیش رخ داده است. این جهش، مزایایی برای انسان به همراه داشت، مانند راه رفتن در حالت ایستاده و استفاده از ابزار. اما، این جهش معایبی هم داشت، مانند افزایش خطر ابتلا به عارضه مهره‌شکاف (اسپینا بیفیدا).
پژوهشگران برای بررسی تاثیر این جهش، موش‌ها را مهندسی ژنتیکی کردند. موش‌هایی که نسخه‌های کوتاه‌تری از پروتئین TBXT را تولید می‌کردند، بدون دم یا با دم کوتاه متولد شدند. برخی از این موش‌ها نیز به عارضه مهره‌شکاف مبتلا شدند.
مطالعات نشان می‌دهد که بسیاری از بیماری‌های تکاملی و ژنتیکی، حاصل جهش‌های اتفاقی هستند. این جهش‌ها می‌توانند مزایا و معایبی را به همراه داشته باشند. برای مثال، جهش‌هایی که به انسان در مبارزه با بیماری ذات‌الریه کمک می‌کنند، در عین حال او را نسبت به بیماری کرون آسیب‌پذیر می‌سازند.
تصویرسازی رژه پیشرفت، نمایی گمراه کننده از تکامل ارائه می‌دهد. تکامل، فرایندی پیچیده است که با تغییرات تصادفی همراه است. بسیاری از این تغییرات، هزینه‌هایی را برای انسان به همراه دارند.
مطالعه جدید در مورد فقدان دم در انسان، به درک بهتر تاریخچه و چالش‌های انسان کمک می‌کند. این دانش، می‌تواند به ما در مقابله با چالش‌های پیش رو و ایجاد آینده‌ای بهتر کمک کند.
نکاتی در مورد این مطالعه:
- دو عنصر Alu در ژن TBXT، عامل از دست دادن دم در انسان هستند.
- این جهش، حدود ۲۵ میلیون سال پیش رخ داده است.
- فقدان دم، مزایا و معایبی را برای انسان به همراه داشته است.
- مطالعات تکاملی، به درک بهتر تاریخچه و چالش‌های انسان کمک می‌کند.
سوالاتی که در این مطالعه مطرح می‌شوند:
- چه جهش‌های ژنتیکی دیگری در تکامل انسان نقش داشته‌اند؟
- نقش عناصر Alu در سایر ژن‌ها چیست؟
- مطالعات تکاملی چه درس‌هایی برای آینده بشریت دارد؟
فهمیدن رازهای تکامل انسان، به ما در درک بهتر خودمان و جایگاهمان در جهان کمک می‌کند. این دانش، می‌تواند به ما در مقابله با چالش‌های پیش رو و ایجاد آینده‌ای بهتر کمک کند.
نظر شما