سلام نو – سرویس اقتصادی: ماجراهای ناراحت کننده هپکوی اراک تمامی ندارد. روز گذشته شاهد تجمعی بودیم که در آن کارگران هپکو اعتراض خود را به عدم پرداخت حقوق کامل دو ماه اخیر خود اعلام کرده بودند. همچنین هنوز 30 درصد از حقوق دو ماهه اول امسال این کارگران پرداخت نشده است.
به گزارش سلام نو، ابوالفضل بختیاری، عضو شورای کارگری شرکت هپکو اراک می گوید مشکل اصلی این کارگران عقب ماندن حقوق نیست. مشکل از جایی شروع می شود که دولت یک سال و نیم است وعده تعیین تکلیف وضعیت سهامداری شرکت هپکو را به کارگران داده شده اما عملا گامی برای عملیاتی شدن این وعده برداشته نشده است.
هپکوی اراک یکی از اسفبارترین نمونه های خصوصی سازی است. نمونه ای که تاراج بیت المال به وضوح در آن مشاهده می شود. ده سال از روزی که بحث خصوصی سازی در هپکو مطرح شد می گذرد و حالا نیازی به توضیح درباره تبعات این خصوصی سازی غیراصولی نیست.
باید پذیرفت که سیاست خصوصی سازی در ایران با شکست مواجه شده است. هر چند ذکر این نکته هم ضروری است که عملا این روندی که برای احیای اصل 44 طی شد را نمی توان خصوصی سازی به معنای قابل انتظار دانست. خصوصی سازی با این هدف اتخاذ شد که بنگاه‌های دولتی زیان ده، بتوانند به سوددهی برسند و با این کار علاوه به اشتغالزایی کمک بیشتری شود و برآیند آن برای اقتصاد کشور مفید باشد. با این حال تجربه سالهای گذشته نشان داده که خصوصی سازی شرکت‌های دولتی به گونه‌ای انجام شده که شرکت هایی که با موفقیت در حال سوددهی بودند به بنگاه های زیان دهی بدل شدند که نه تنها کمکی به اشتغال زایی نکردند بلکه با تعدیل و اخراج نیرو باعث شدند تا بسیاری از اقشار کارگر بیکار شوند. آن طور که بعضی از نمایندگان مجلس بیان کرده اند بعضی از این شرکت‌ها در فرآیند خصوصی سازی به عمد ورشکسته می‌شوند تا با قیمت ارزان تری به مزایده گذاشته شوند. در این بین آنچه از همه کم اهمیت تر است حقوق کارگر است.
در طی این سالها متاسفانه حتی یک نمونه موفق که در آن بتوان از خصوصی سازی های انجام شده دفاع کرد وجود ندارد. هفت تپه خوزستان، ماشین سازی تبریز ، فولاد اهواز، آوانگان، کمباین سازی اراک، آذرآب و ... در کنار هپکوی اراک نمونه های بارز ناکامی در بحث خصوصی سازی است. در این بین استان مرکزی به عنوان یکی از استان هایی که قطب صنعتی کشور بیش از همه دچار چالش شده است.
هپکو اولین و بزرگترین کارخانه تولید ماشین‌آلات راه‌سازی، کشاورزی و معدنی در ایران و خاورمیانه است. ده سال پیش این شرکت به صورت مزایده واگذار شد. شرکت واگن سازان کوثر که پیروز این مزایده بود در سال های ابتدایی تعهداتش را انجام داد اما پس از آن نتوانست این شرکت را مدیریت کند و هپکو به عنوان یکی از مراکز تولیدی مهم کشور به جایی رسید که امروز کارگران آن برای چندمین بار دست به تحصن بزنند و حقوق حداقلی خود را مطالبه کنند.
بازگشت رونق تولید به شرکت هپکو اراک تیتری بود که در ماه های گذشته برخی رسانه ها روی آن مانور دادند. با این حال اعتراضات روز گذشته در کنار اعتراضات ماه های گذشته کارگران هپکو نشان از آن دارد که در بر همان پاشنه ای می چرخد که در این سالها می چرخیده است.
علی‌اشرف عبدالله پوری‌حسینی رییس سابق سازمان خصوصی سازی که اخیرا بازداشت شده اما او تنها یکی از کسانی است که باید در رابطه با بیکاری کارگران هپکو و ... پاسخ بدهد. بدون شک افراد ذی نفوذ دیگری در این رابطه موثر بوده اند که آنچنان که باید و شاید معرفی نشده و اثری از آنها نیست. این روزها در حالی که خبر از سومین مزایده برلی واگذاری هپکو به صاحبان جدید است این شرکت در انتظار تدبیر است. تدبیری که در سال های اخیر فقط شعارش به کارگران زحمتکش هپکو تحویل داده شده ولی عملا در پس این شعارها اقدام قابل توجهی وجود نداشته است.
