به گزارش سلام نو به نقل از تریپ یار، مزار و مسجد قطب الدین حیدر مربوط به دوره تیموریان است که در تربت حیدریه واقع شده است. قطب الدین حیدر عارف قرن ششم هجری (۵۱۳-۶۱۸ ه.ق) و سر سلسله فرقۀ حیدریه است.
ایوانی از یک مسجد بزرگ نیز در مجاورت آن قرار گرفته است. بنای موجود در چندین دورۀ تاریخی تعمیر و تغییر یافته است. شالودۀ آرامگاه احتمالاً در دوره تیموری با گنبدی دو پوسته گذاشته شده و در دورۀ صفویه، به همت خواجه سلطان محمود تربتی تغییراتی در معماری آن انجام یافته است.
این مکان در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ با شمارهٔ ثبت ۱۷۵ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
قطب الدین حیدر، سرسلسلهٔ طریقت حیدریه،از عارفان مشهور اواخر قرن ششم و اوائل قرن هفتم است که از ترکستان به زاوه مهاجرت کرده و همانجا درگذشت و دفن گردید. شهر زاوه به حرمت او به تدریج تربت قطب الدین حیدر و سپس تربت حیدری نام گرفت و سرانجام به تربت حیدریه معروف شد.
قطب الدین حیدر (متوفی بسال ۶۱۸ ه.ق.) تک فرزند تیمور فرزند ابوبکر فرزند سلطانشاه سالوری از شاهزادگان ازبک و از تبار خاقان ترک بوده است. وی مجذوب شیخ ابوالقاسم از عارفان نامی آن دوران گردید که در زاوه سکونت داشت و به هوای شیخ راهی این دیار شد.
قطب الدین حیدر را مردی صاحب باطن، مجذوب مطلق و اهل ریاضت و کرامت توصیف کرده اند.
مقبره قطب الدین حیدر مشتمل بر ایوانی مرتفع, ورودی و محوطه زیر گنبد است. این مزار که در اصل از بناهای دوره تیموری است با گنبد دو جداره بر طاق نماهای شانزده گانه مستقر شده است.
این بنا در دوره شاه عباس صفوی در سال ۱۰۲۳ هجری، به همت خواجه سلطان محمود تربتی حاکم تربت، با مصالح سنگ و گچ، بسیار مستحکم مرمت و بازسازی شده است.
پوشش زیرین سقف در فضای داخلی مزین به تقوش هندسی بسیار ممتاز است که به خط کوفی لا اله الا الله و محمد رسول الله و اسامی تعدادی از عرفا بر آن حکاکی گردیده است.
ضریح چوبی شیخ در میان محوطه زیر گنبد قرار گرفته و دارای تاریخ ۹۸۷ هجری قمری است. در امتداد فضای ورودی نیز محرابی از گچبریهای زیبا تعبیه شده است.
در جانب باختری گنبد خانه آرامگاه، مسجدی با ایوان آجری بلند به عرض ۱۸ متر و یک قوس تیزه دار در وسط قرار دارد، بر روی جرزهای پهن ایوان، روی هم، در پنج طبقه ، پنج طاق نما ایجاد شده است. در امتداد جایگاه مستطیل شکل کتیبه بالای سردر، دو قاب مربع نیز بر بالای آخرین طاق نما جاسازی شده است.
در ایوان، کتیبه ای سنگی به خط «محمد یوسف الحسینی» دیده می شود. براساس این کتیبه، مسجد مزبور در سال ۱۰۴۵ هـ.ق. و در زمان شاه عباس اول نیز مرمت شده در این مجموعه، حوض خانه زیبایی قرار دارد که به شدت آسیب دیده است.
صحن کوچک مجموعه دارای چند حجره دو طبقه است. تاریخ بنای مجموعه به ویژه گنبدخانه آنرا دست کم باید به قرن نهم هجری عقب برد.
در قسمت دیگر این مجموعه کاروانسرایی است متعلق به دوره قاجار که هر دو بناهای ذکر شده (مسجد و کاروانسرا) سالها بعد از ساخت مزار قطب الدین حیدر ساخته شده و دلیل این توسعه میدانی، خیل عظیم زائران ومشتاقان این عارف بوده است.
در حال حاضر اداره میراث فرهنگی شهرستان تربت حیدریه با استقرار در این مکان، از آن به عنوان ساختمان اداری بهره می گیرد و با انجام یک سری اقدامات امنیتی، کاروانسرای موجود را به موزه ای کوچک برای گردآوری گنجینه های فرهنگی، تاریخی و باستانی تبدیل کرده است.
معماری استادانه با تخیل مینیاتوری تیموریان، دقت و ظرافت و بلند پروازی هنر دوره صفویه و بالاخره توجه حاکمان قاجار در حفظ، احیا و توسعه این مجموعه به هم پیوسته، بسیار جالب توجه است.
مزار و مسجد قطب الدین حیدر مربوط به دوره تیموریان – دوره صفوی است و در تربت حیدریه، مرکز شهر ، واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ با شمارهٔ ثبت ۱۷۵ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
تاریخچه ای از تربت حیدریه
مورخین عرب فتح این شهر را توسط اعراب به سال ۳۰ هجری توسط عبدالله بن عامر، در زمان خلیفه سوم ثبت کرده اند. همچنین بنا به گزارش جوینی این شهر، یکی از شهرهای معمور و آبادان خراسان قدیم در زمان ورود مغولان بوده است. مردمان زاوه (تربت حیدریه کنونی) نخستین قربانیان حمله مغولها به ایران بودند. زاوه در حمله مغولان به سال ۶۱۷ قمری، مانند سایر شهرهای این دیار ویران شد و پس از آن نیز صحنه ناملایمات سیاسی و هجوم اقوام بیگانه بوده است. مقاومت دلیرانه مردم این خطّه در برابر هجوم بیگانه (از حمله ازبکها در اوایل قرن نهم هجری تا یورش نیروهای روس و انگلیس و آلمان در جنگ دوم جهانی) در جای جای کتب تاریخی مشهود است.
نظر شما